حق حیات ، سلامت و کیفیت زندگی
ماده ۱ - اصول بیست و دوم ، سی و ششم و سی و هفتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، قانون آیین دادرسی کیفری – مصوب ۱۳۹۲ – قانون مجازات اسلامی ، مصوب ۱۳۹۲ - قانون احترام به آزادی‌های مشروع و حفظ حقوق شهروندی – مصوب ۱۳۸۳ .
- شهروندان از حق حیات برخوردارند . این حق را نمی‌توان از آن‌ها سلب کرد مگر به‌موجب قانون .
ماده ۲ - شهروندان از حق زندگی شایسته و لوازم آن همچون آب بهداشتی ، غذای مناسب ، ارتقای سلامت ، بهداشت محیط ، درمان مناسب ، دسترسی به دارو ، تجهیزات ، کالاها و خدمات پزشکی ، درمانی و بهداشتی منطبق با معیارهای دانش روز و استانداردهای ملّی ، شرایط محیط زیستی سالم و مطلوب برای ادامه زندگی برخوردارند .
ماده ۳ - حق زنان است که از برنامه‌ها و تسهیلات بهداشتی و درمانی مناسب و آموزش و مشاوره‌های مناسب برای تأمین سلامت جسمی و روانی در زندگی فردی ، خانوادگی و اجتماعی در مراحل مختلف زندگی به‌خصوص دوران بارداری ، زایمان ، پس از زایمان و در شرایط بیماری ، فقر یا معلولیت ، برخوردار باشند .
ماده ۴ - حق کودکان است که صرف‌نظر از جنسیت به‌طور خاص از هرگونه تبعیض ، آزار و بهره‌کشی مصون و از حمایت‌های اجتماعی متناسب ازجمله در حوزه سلامت ، مراقبت در مقابل بیماری‌های روحی ، روانی و جسمانی و خدمات بهداشتی و درمانی برخوردار باشند .
ماده ۵ - حق توان‌خواهان (شهروندان دارای معلولیت) و سالمندان نیازمند است که از امکانات درمانی و توان‌بخشی برای بهبودی و یا توانمند شدن در جهت زندگی مستقل و مشارکت در جنبه‌های زندگی بهره‌مند شوند .
ماده ۶ - شهروندان حق دارند از محیط مساعد برای رشد فضایل اخلاقی و دینی و تعالی معنوی برخوردار شوند . دولت همه امکانات خود را برای تأمین شرایط لازم جهت بهره‌مندی از این حق به کار می‌گیرد و با مفاسد اخلاقی از جمله دروغ ، ریا ، تملق ، نابردباری ، بی‌تفاوتی ، تنفر ، بی‌اعتمادی ، افراط‌گری و نفاق در جامعه مبارزه می‌کند .
ارجاعات :
ماده ۱ - اصول بیست و دوم ، سی و ششم و سی و هفتم قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ، قانون آیین دادرسی کیفری – مصوب ۱۳۹۲ – قانون مجازات اسلامی ، مصوب ۱۳۹۲ - قانون احترام به آزادی‌های مشروع و حفظ حقوق شهروندی – مصوب ۱۳۸۳ .
ماده ۲ - بند ۱۲ اصل سوم ، اصل بیست و نهم ، بند ۲ اصل چهل و سوم ، اصل پنجاهم قانون اساسی ، سند چشم‌انداز جمهوری اسلامی ایران ، قانون تشکیلات و وظایف وزارت بهداشت ، درمان و آموزش پزشکی – مصوب ۱۳۶۷ – قانون ساختار نظام جامع رفاه و تأمین اجتماعی – مصوب ۱۳۷۲ ، بند ۷ سیاست‌های کلی اقتصاد مقاومتی – مصوب ۱۳۹۲ .
ماده ۳ - اصول ده و بیست و یکم قانون اساسی ، منشور حقوق و مسئولیت‌های زنان در نظام جمهوری اسلامی ایران – مصوب ۱۳۸۳ شورای عالی انقلاب فرهنگی – سیاست‌ها و راهبردهای ارتقای سلامت زنان – مصوب ۱۳۸۶ – شورای انقلاب فرهنگی .
ماده ۴ - اصل بیست و یکم قانون اساسی– قانون حمایت از کودکان و نوجوانان – مصوب ۱۳۸۱ – قانون حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بد سرپرست – مصوب ۱۳۹۲، قانون الحاق به کنوانسیون حقوق کودک – مصوب ۱۳۷۲ .
ماده ۵ - قانون الحاق به کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت – مصوب ۱۳۸۷ – قانون جامع حمایت از حقوق معلولان – مصوب ۱۳۸۳ .
ماده ۶ - بند ۱ اصل سوم ، اصل بیست و سوم ، بند ۱ اصل ۲۱ و اصل یکصد و پنجاه‌وشش قانون اساسی ، بندهای ۲۱ و ۴۴ اقدامات ملی ، بندهای ۱۷ و ۱۹ راهبردهای ملی مصوبه نقشه مهندسی فرهنگی کشور – مصوب ۱۳۹۱ - شورای عالی انقلاب فرهنگی ، قانون اهداف و وظایف وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی – مصوب ۱۳۶۵ ، بند ۱ سیاست‌های کلی ایجاد تحول در نظام آموزش‌وپرورش کشور - مصوب ۱۳۹۲ و بند ۱ سیاست‌های کلی نظام اداری- مصوب ۱۳۸۹ .
